Sinds ik als zelfstandig journalist, tekstschrijver, presentator en dagvoorzitter actief ben – inmiddels toch alweer zo’n 16 maanden – verdien ik dus de kost met schrijven … én praten. Dat betekent dat mijn stem een even belangrijk werkinstrument is geworden als mijn pen, schrijfblok, gsm en laptop. En dat betekent dat ik er dus zuinig op moet zijn. Dat is soms even wennen …
Zo was ik afgelopen week liefst vier dagen op rij met de microfoon actief op uiteenlopende activiteiten. Een symposium in Arnhem, een lancering van een stichting in Amsterdam, een sponsorloop in Drunen en een sportief evenement in Schoorl. Vier dagen lang praten betekent dus ook vier dagen lang intensief je stem gebruiken. En dan ben je deels afhankelijk van de apparatuur waarmee je moet werken. Gelukkig gaat dat in de meeste gevallen goed. Steeds meer organisaties beseffen dat geluid geen sluitpost moet zijn maar écht iets kan toevoegen. En als ervaren speaker/presentator weet ik natuurlijk ook wel hoe ik mijn stem moet gebruiken. Zo hoef je in een microfoon niet hard te praten … Kwestie van een geluidsman die oplet.
Heel af en toe gaat het toch mis. En dat is jammer. Voor mij, als presentator, maar nog veel meer voor de partij waarvoor ik daar sta. Dat was dus vorige week het geval, bij die sponsorloop in Drunen. De microfoon was prima, alleen de geluidsinstallatie op de atletiekbaan hield al niet over. Het grote probleem bleek echter uiteindelijk in de – oudere – versterker te zitten. Die viel binnen een half uur tot vier keer toe uit. De eerste drie keer bleek het geluid nog te reanimeren met een harde reset. Maar bij de vierde keer bleef het oorverdovend stil … En da’s dus lastig.
De laatste loodjes van de sponsorloop – voor een erg goed doel overigens – voltrokken zich dus in stilte. Maar omdat er toch een landelijk actieve speaker op de atletiekbaan was, had ik me laten verleiden om de prijsuitreiking van de clubkampioenschappen voor de jeugd aan elkaar te praten. Dat werd dus een klusje zónder geluid. Nou heb ik van nature een behoorlijke klankkast, maar ik merkte ’s avonds toch dat het overschreeuwen van enkele tientallen pupillen niet ideaal is. Zeker niet wanneer je de volgende dag weer vrolijk sporters tegen een duin op wilt laten sprinten. Ik voel me nog geen Adele of Beyonce, dus aan het verzekeren van mijn stembanden denk ik nog niet. Maar ik neem me na die middag wél voor om mijn stem voortaan zo verstandig mogelijk te gebruiken. Je stembanden een avondje drenken in 10 jaar oude port blijkt ook wonderen te doen overigens 😉