Afgelopen maandag was het Linkshandigendag. Die dag vier ik altijd dubbel feest. Ik heb namelijk twee linkerhanden. En nee: dat is geen valse bescheidenheid. Vraag maar aan mijn teerbeminde echtgenote, of zelfs aan mijn beide zoons. Die overigens wél allebei mild onhandig zijn, maar lang niet zo onhandig als hun vader. Wanneer er eens iemand in mijn vriendenkring gaat verhuizen en op zoek is naar klussers, is het enige wat ik kan aanbieden: koffie komen zetten én commentaar geven. Daar ben ik namelijk wél goed in.
Zal ik eens eerlijk zijn? Ik kijk soms met gepaste jaloezie naar Koen, mijn jongste zoon. Het manneke is 11 maar die kan tekenen … daar word je stil van. Ik zou willen dat ik dat zo kon. Ik heb wél de fantasie, maar krijg het gewoonweg niet vertaald naar mijn handen. Ik ben eigenlijk altijd blijven steken in de fase van de ‘stokpoppetjes’. Mijn scheppende vermogens zitten in woorden, niet in beelden. En dat terwijl mijn vader toch iemand was die altijd met zijn handen werkte: een leven lang stukadoor was en zelfs toen wij 20 jaar geleden ons huis kochten – en hij al 65+ was – vrolijk nog alle muren onder handen nam, en méér. Over dat huis gesproken: natuurlijk dromen ook wij wel eens van een ander huis: nét iets ruimer dan waar we nu wonen. Maar als je dan de keus hebt uit een betaalbaar opknappertje of een instapklaar maar dus ook duurder huis: dan steekt mijn klusbeperking direct weer de kop op. Want ze zeggen dan wel: ‘wie niet sterk is, moet slim zijn’, maar volgens mij mag er ook wel een tegeltje komen met ‘wie niet handig is, moet rijk zijn’ …
Ik chargeer natuurlijk een beetje – daar leent een blog zich ook prima voor – maar feit is dat ik nog geen rechte lijn op papier kan zetten zónder liniaal. Maar of ik daar nu écht onder gebukt ga … welnee! ‘Zelfkennis is het begin van de wijsheid’, nietwaar? En mijn wijd en zijd bekende onhandigheid is meteen ook een volstrekt legitieme reden om me aan allerlei klushandelingen te onttrekken. Ja, ik ben groot en sterk, dus ik sjouw best wel eens met iets zwaars op en neer. Maar voor de rest doen wij het in huize De Kort toch écht met ‘mannetjes’ van buiten. Mannetjes met twee spreekwoordelijke rechterhanden. Zo kan ik dit blogje alleen maar tikken omdat mijn webmaster ervoor gezorgd heeft dat ik weer ‘aan de achterkant’ in mijn website kon, komt er volgende week iemand kijken voor het vervangen van onze dakkapel, ben ik in afwachting van ruimte in de agenda van mijn schilder voor het buitenwerk, moet mijn handige broer een internetkabel naar de aanstaande gamezolder gaan doortrekken en zijn er nog wel wat klusjes waarvoor wij externe ondersteuning in kunnen roepen. Die ik dan uiteraard van goede koffie voorzie. Grappig eigenlijk dat me nu nét te binnen schiet wat ik vroeger een tijdje wilde worden: rechter …