Waar mijn vorige blog nog een soort lofzang op mijn eerste vier maanden als zelfstandig ondernemer was, maak ik nu kennis met de minder leuke kanten van het niet langer in loondienst actief zijn: het betaalgedrag van opdrachtgevers. Oftewel balen van (te) laat betalen.
Ruim twintig jaar lang wist je één ding zeker: rond de 25ste van de maand maakte je werkgever je welverdiende salaris over. Dat was een prettige gedachte, zeker wanneer zaken als een hypotheek en schoolgaande kinderen hun intrede doen in je leven. Door verstandig met mijn geld om te gaan – wat ik niet heb, geef ik niet uit – hield ik eigenlijk zelden tot nooit een stuk maand over aan het eind van mijn salaris. Dat wordt allemaal nét even anders, wanneer je voor jezelf bent begonnen. Opdrachten komen onregelmatiger voorbij, het aantal opdrachtgevers is behoorlijk omvangrijk en je kunt een klus pas facturen wanneer die afgerond is. Dus: wanneer een artikel voor een vakblad geplaatst is, wanneer een presentatie van een evenement achter de rug is, enzovoort.
Ik heb voor TDK Tekst een zakelijke rekening geopend, die ik via een app op mijn mobiele telefoon kan checken. Zo zie je dus eigenlijk heel snel of er geld binnen is gekomen en van wie. Ik verstuur mijn facturen, die ik zelf maak, doorgaans direct nadat ik een opdracht heb afgewerkt. Dan maak ik geen melding van een betalingstermijn, omdat ik er stilletjes van uitga dat het gros van de opdrachtgevers keurig binnen 30 dagen – of bij voorkeur sneller – aan zijn betalingsverplichting voldoet. En, eerlijk is eerlijk, dat gebeurt ook. Soms staat je geld al binnen één week op je rekening. Dat is prettig, omdat je zo ook een buffertje op kunt bouwen voor de momenten dat het geld even wat minder regelmatig binnenstroomt, of beter: druppelt.
Omdat bijna al mijn opdrachtgevers uit mijn netwerk komen, kan ik die er vrij gemakkelijk op aanspreken wanneer hun betaling wat langer dan gewenst op zich laat wachten. Daar heb ik geen aanmaningen of zelfs incassobureaus voor nodig. Een mailtje of belletje doet doorgaans het schaamrood – al dan niet digitaal – op de wangen verschijnen en dan volgt de betaling vaak snel. Toch heb ik nu voor het eerst te maken met een opdrachtgever, waarvan ik na zes weken nog altijd op mijn geld zit te wachten. Na een maandje stuurde ik dat vriendelijke mailtje, waaraan ik hierboven refereerde. Toen kwamen er direct excuses, gecombineerd met het verzoek om de factuur nog maar een keer op te sturen. Zo gezegd, zo gedaan. En dan reken je er dus eigenlijk op dat het geld – geen wereldschokkend bedrag bovendien – met een paar dagen op je rekening staat.
Dat gebeurde echter niet. Een volgend berichtje van mijn kant leidde tot de reactie dat degene die over de betalingen gaat het allemaal niet kon behappen en een stevige achterstand had opgelopen. ‘Maar dat kan echter niet jouw probleem worden’, meldde mijn contactpersoon allervriendelijkst. Toch vrees ik dat mijn factuurtje nog niet bovenop de stapel is beland. Het geld is immers nog niet binnen. Maar gelukkig heb ik dat buffertje, met dank aan al die opdrachtgevers die wél keurig op tijd betalen. En dus trek ik vanavond gewoon weer een flesje port open en begin aan het weekend. Kijk ik maandag wel weer op mijn telefoon …