En we noemen hem: BABS. Het had, achteraf bezien, zomaar op mijn geboortekaartje kunnen staan. Nu stond daar Antonius Gerardus Martinus Wilhelmus, kortweg Ton. Afkomstig uit een goed katholiek nest dus. En dan kwam je dus als jong mannetje nogal eens in de kerk. Sterker nog: elke zondag zo’n beetje, tot het moment dat de atletieksport me – al ver in mijn tienerjaren – een excuus gaf om over te slaan. Mijn moeder bleek zowaar gevoelig voor mijn argument ‘Maar ik moet op zondagochtend trainen’.
Die goede katholieke opvoeding is in de loop der jaren nogal verwaterd. Volledig mijn schuld overigens. Wellicht het gevolg van dat als jochie altijd naar de kerk MOETEN. Een kerkbezoek werd iets wat eigenlijk alleen nog maar voorbij kwam bij uitvaarten en sporadisch een huwelijk. Wat me ertoe brengt om terug te keren naar dat BABS van hierboven. Babs is namelijk niet alleen een oud-Hollandsche meisjesnaam, het staat ook nog eens voor Buitengewoon Ambtenaar Burgerlijke Stand. Een eervolle functie die ik de voorbije jaren tot drie keer toe mocht vervullen, voor drie nog altijd gelukkig getrouwd zijnde paren.
Het waren Valentine & Colin die me als eerste vroegen, of ik hun huwelijk aan elkaar wilde praten. Zij hadden mij gedurende hun relatie op zovéél atletiekbanen horen kletsen, dat mijn stem er voor hun ergens bij was gaan horen. Bij wijze van verrassing kwam ik op die gedenkwaardige dag met mijn microfoon van achter uit de Vughtse Lambertuskerk ingelopen. Ik heb nog nooit zoveel hoofden zich zó snel om zien draaien, na mijn eerste woorden. De vader van de bruid dacht tot het moment dat ik plaatsnam en mijn tekst tevoorschijn haalde, dat het een grap was. Dat was het dus niet. Daarna volgden Janneke & Paul en Young & Jos, als bruidspaar nummer 2 en 3, beiden in het prachtige Vughtse raadhuis, waar ik zelf overigens óók getrouwd ben. Door Tom van Erp, een oud-journalist met een vlotte babbel. Zoek de overeenkomsten …
Ik heb kennelijk de reputatie dat ik én makkelijk praat én in staat ben een mooi persoonlijk verhaal neer te zetten. Niet onprettig, gezien mijn professie. Maar met dat spreken op ceremoniële gelegenheden loop ik niet te koop. Ik wil geen trouwambtenaar bij de gemeente Vught worden. Ik heb niet de ambitie om meneer Jansen en mevrouw Pieterse met elkaar in de echt te verbinden. Maar ik vind het wél bijzonder om – af en toe – iets voor mensen uit mijn vrienden- en bekendenkring te kunnen betekenen. En dan blijft het niet alleen bij feestelijke ceremonieën. Zo sprak ik ruim vijf jaar geleden op de afscheidsdienst van collega-speaker Rien Stout. En gisteren in Almere op de uitvaartplechtigheid van de veel te jong overleden Ron Broekhuizen. Dat zijn presentaties van een heel ander kaliber, waarbij je eigen emoties het niet altijd even makkelijk maken. Maar wel weer heel bijzonder om voor gevraagd te worden.
Inmiddels ben ik voor 2017 al door drie (!) aanstaande bruidsparen benaderd om hun BABS te zijn. En door een vierde stel voorzichtig gepolst. Dat betekent dus minimaal een verdubbeling van het aantal door mij voltrokken huwelijken … Hoop ik nog steeds dat ze allemaal netjes bij elkaar blijven en nog lang en gelukkig leven. Kan ik hier dan meteen even duidelijk maken dat ik niet, ik herhaal NIET, beschikbaar ben voor het live aan elkaar praten van bevallingen … 😉