Op de laatste dag van het jaar tik ik deze blog. Gewoon, thuis aan de keukentafel. Met op de achtergrond de Top 2000 aan, op behoorlijk volume. Net ‘Master of Puppets’ van het orkest Metallica voorbij horen komen. Net iets harder dan mijn muzieksmaak normaal toelaat, maar op zo’n dag en in zo’n lijst wel heel lekker om naar te luisteren.
Muziek luisteren doe ik tegenwoordig via mijn mobiele telefoon en twee Sonos-speakers in de woonkamer. Een grote en een kleintje. Daarop speel ik mijn eigen afspeellijsten af (van rock tot Nederlandstalig en van Kerst tot Favorieten) en daarop luisteren we nu dus ook naar de radio. Tijden veranderen … Wanneer ik recht voor me uit kijk zie ik daar namelijk een heuse elpeehoes staan. Die is van Dynasty, het album waarmee de heren van Kiss hun internationale doorbraak vierden. Dat album kreeg ik laatst, als onderdeel van een persoonlijk kerstpakket. Prachtig, die hoes met die vier geschminkte koppen erop. Het presentje was vol symboliek, omdat ik komend jaar met mijn oudste zoon Kiss ga zien en horen in Ahoy. Stond nog wel op mijn lijstje. “Je hebt toch wel een platenspeler?”, vroeg de schenker van de elpee me. Nou, nee dus.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zelfs bijna geen cd’s meer heb. Die heeft vrouwlief voor het grootste deel verkocht op de Vrijmarkt. Na de aanschaf van de al genoemde Sonos-speakers. Dat was een mooi moment om mijn muziekcollectie digitaal te maken, met dank aan Spotify. Daar bleek nagenoeg elk album dat ik ooit gekocht had terug te vinden. En zo staan ze nu allemaal in die handige app gerangschikt: van ABC tot Zucchero en alles wat daar tussenin zit. En dat is nogal wat. Zelfs de Nederlandse rockband Helloïse, waarvan ik beide elpees in mijn bezit had, bleek zowaar te vinden. Alleen het prachtige album ‘Conflicting emotions’ van Split Enz heb ik nog niet kunnen vinden. Dat laatste stapeltje niet verkochte cd’s bewaar ik overigens voor in de auto, bijvoorbeeld op vakanties.
Het mooie aan deze manier van muziek luisteren is dat je ook weer eens gemakkelijk wat nieuws kunt luisteren. Zo maakte ik via mijn oudste zoon kennis met de band Walking on Cars en trekt vrouwlief het ene na het andere album van Kensington binnen. Ik heb dan ook maar twee kaartjes voor hun uitverkochte concert in de Ziggo Dome (november 2017) onder de kerstboom gelegd. De Top 2000 is ondertussen aanbeland in de bovenste 100 van de lijst. Dat betekent dat er de komende uren nog heel wat klassiekers voorbij gaan komen. Daarbij is maar één nummer waarop ik gestemd heb, zie ik nu: het epische ‘Black’ van Pearl Jam. Want muzieksmaak blijft nou eenmaal iets persoonlijks. En dat is prima, want ik vind het geen straf om naar Beatles, Eagles en al die andere muzikale grootheden te luisteren. Ik word per slot van rekening ook al 50, volgend jaar.
Over volgend jaar gesproken: dat begin ik met nog een weekje lekker rustig aan. Beetje lezen, beetje uitslapen, leuke dingen doen met de kinderen, meedoen aan een Popquiz in Den Bosch … Met werken begin ik dan op 9 januari wel weer. Met op de achtergrond uiteraard lekker mijn eigen muziek. Arbeidsvitaminen, noemden ze dat vroeger 😉 Mag ik iedereen een prachtig, muzikaal en geslaagd 2017 toewensen?