Wie schrijft, die blijft. Het is een waarheid als een koe, waaraan ik me dan ook al meer dan twintig jaar vastklamp. En die tot dusverre blijkt te kloppen. Ik ben er immers nog steeds. Alleen: je kunt niet altijd zelf bepalen wáár je blijft, laat staan hoe lang je daar blijft. Dat soort besluiten wordt soms vóór je genomen. Dan is het dus zaak om te blijven schrijven.
Spreken is zilver, zwijgen is goud. Een heel ander spreekwoord, waar ik het dan ook stevig mee oneens ben. Juist spreken is wat mij betreft goud. Zolang het tenminste maar op heldere, luchtige en gedoseerde wijze gedaan wordt. Niet spreken om het spreken, maar om iets te zeggen. En dan is zwijgen bij vlagen zeker functioneel. Maar er wordt al zovéél gezwegen, zoveel niét gezegd. Daarom zeg ik graag wat ik denk, denk ik …
Schrijven en spreken. Dat zijn, niet geheel verwonderlijk, de twee poten waarop mijn eerste echte eigen bedrijfje stevig staat. Met gepaste trots presenteer ik TDK Tekst, waarmee ik de twee dingen die ik het liefst doe – en het best kan – ga combineren. Als schrijver van onder andere persberichten en websiteteksten, als presentator van sport- en cultuurevenementen, als interviewer met pen en papier óf met de microfoon, als dagvoorzitter bij seminars en congressen, als journalist voor lokale, regionale en landelijke media.
Op mijn 47ste heb ik weer dat gevoel van het begin van mijn journalistieke loopbaan. Het gevoel dat alles nieuw en spannend is, de moeite van het ontdekken waard. Dat gevoel hoop ik nog lang te blijven houden. Zó lang, dat ik er niet over uitgesproken raak. Of uitgeschreven.