Eigenlijk had ik deze Ton-praat als kop ‘Competitievervalsing’ mee willen geven. Nee, wees maar niet bang. Het gaat niet over de Nederlandse voetbalcompetitie. Daar maak ik me allang niet druk meer om. Laat staan kwaad. Mijn onderwerp van gesprek is een andere sport, die ik een warm hart toedraag. Een sport die in Nederland altijd een kleine sport zal blijven, ook al zijn we met z’n allen nóg zo groot. De aandachtige lezer begrijpt het al: het gaat over basketball.
Ik heb sinds een aantal jaar een seizoenkaart bij de basketballclub in Den Bosch, die momenteel New Heroes heet. Daarmee weet je je verzekerd van een heleboel wedstrijden. Alle teams in de nationale eredivisie spelen namelijk niet minder dan vier keer tegen elkaar: twee keer thuis en twee keer uit. En die seizoenkaart is óók nog eens geldig voor het ‘toetje’ van de competitie: de play-offs. Waar voor je geld dus, zou je zeggen. En ja, dat klopt. Maar aan de andere kant klopt het ook weer niet. Verwarrend? Dan zal ik het nader toelichten.
De Nederlandse basketbalcompetitie bestond lange tijd uit acht teams. Die waren de laatste jaren grofweg in te delen in vier topteams (Groningen, Den Bosch, Leiden en Zwolle) en ‘die andere vier’: Leeuwarden, Amsterdam, Weert en Rotterdam. De verschillen in budget en kracht tussen de top 4 en de rest waren dermate groot, dat het in de meeste gevallen niet eens de vraag was óf Den Bosch van pakweg Weert ging winnen, maar eerder met hoeveel punten verschil. Als liefhebbend basketballsupporter keek en kijk je dus vooral uit naar de krachtmetingen met de andere teams uit de top 4. Die waren immers aan elkaar gewaagd.
Dit seizoen leek het allemaal wat te veranderen. De competitie groeide van acht naar maar liefst tien teams, met de terugkeer van Den Helder en het ambitieuze toetreden van Dordrecht, met een team dat Dutch Windmills heette. Dat laatste team slaagde er zowaar in om wat wedstrijden te winnen van teams uit de top 4 en was verreweg de beste van de rest. Totdat bleek dat de lat wel erg hoog gelegd bleek te zijn, de sportieve ambities financieel niet konden worden waargemaakt en het team uit de competitie moest worden genomen. De uitslagen uit de eerste competitiehelft bleven nog wel staan, maar die van de tweede helft werden allemaal ongeldig verklaard. Met het wegvallen van de Windmills gaapte er weer een enorme kloof tussen nummer 4 – de dit seizoen kwakkelende kampioen Groningen – en de nieuwe nummer 5, Den Helder.
Kan gebeuren, hoor ik u denken. En zo is het ook. Maar zo bleven er dus nog maar negen teams over. En daarvan spelen de bovenste acht aan het eind van de reguliere competitie play-offs. Acht van de negen teams dus. En wie bedenkt dat Weert als opleidingsteam vooral uit jonkies bestaat, snapt dat plaatsing voor die play-offs niet zo heel erg spannend meer is, zeker na het wegvallen van het tiende team. Wat dan met name frustreert is dat, zo tegen het eind van de competitie, teams zich ook al meer op die play-offs gaan richten, dan op het winnen van hun reguliere wedstrijden. Zo kreeg Den Bosch in zijn voorlaatste wedstrijd een enorm pak slag van koploper Leiden, met maar liefst 30 punten verschil. Het regionale dagblad omschreef die wedstrijd als ‘een klassieker die nergens meer over ging’. Zorg en Zekerheid Leiden wordt immers gewoon eerste en krijgt in de play-offs dus nummer 8 tegenover zich. En New Heroes is en blijft derde en moet het dus tegen nummer 6 op gaan nemen in een ‘best-of-three’.
Gelukkig vond het pak slaag in Leiden plaats en niet in Den Bosch. Dat betekent dat ik het dus niet aan hoefde te zien. Want in het verslag lees ik terug dat Den Bosch ook nog eens zijn beste Amerikaanse schutter, heel licht geblesseerd, gespaard heeft … voor de play-offs. En zo wordt dus één van die wedstrijden waar je naar uitkijkt een veegpartij zonder waarde. Ik houd mijn hart al vast voor de laatste thuiswedstrijd van de reguliere competitie, waarvoor nummer 2 Zwolle deze week naar Den Bosch komt. Wéér zo’n wedstrijd waar je je op verheugt, maar die dus van alle glans en waarde ontdaan wordt door die vermaledijde play-offs. Zó zonde. En dan voel je je dus als fanatiek basketballsupporter gewoon een beetje genaaid. Heb ik de oplossing voor dit probleem? Nee. Ik zou hooguit kunnen suggereren om de play-offs voortaan door de bovenste vier teams te laten spelen. Of om de papieren toppers niet in de allerlaatste ronden van de competitie te programmeren. Want ánders blijft dit soort situaties ook volgend jaar en de jaren daarna terugkomen. En dat is zowel een Zorg als een Zekerheid. Heya Den Bosch!