Het is de dag ná het EK atletiek. Een vijfdaags evenement, dat de geformuleerde ambitie ‘Athletics like never before’ volledig heeft waargemaakt. Nog nooit leefde de atletieksport zo in ons land. Een bomvol stadion, volop breed gedragen enthousiasme en topprestaties. De tijd is dus rijp om door te pakken. Het EK is Een Kans om de atletiek definitief op de kaart te zetten.
Ik mocht de afgelopen week zowel van binnenuit als vanaf de zijkant ervaren hoe bijzonder dit EK 2016 was. Twee dagen lang was ik de announcer op het Museumplein, een unieke locatie waar de complete Europese top in het discus- en speerwerpen de ogen uitkeek. Twee dagen later zat ik in het stadion, voor het eerst sinds jaren weer eens als toeschouwer. Ondergedompeld in de massa ervaar je het evenement van een heel andere kant. En ook die is heel bijzonder. Wat na zo’n korte, heftige periode blijft, is het gevoel dat het hiermee niet mag eindigen. Het stokje moet worden doorgegeven. De uit de blokken geschoten impuls voor de sport moet dóórsprinten, de lat moet nóg hoger worden gelegd.
Wat zijn de erfstukken waar we na dit EK mee verder kunnen, of liever nog: verder moéten? Laat ik er zomaar eens wat op een rijtje zetten, in volstrekt willekeurige volgorde.
1) Adam. In no time uitgegroeid tot hét gezicht van de Nederlandse atletiek. Niet meer weg te denken. Niet alleen in Amsterdam, maar in heel het land. Kinderen lopen ermee weg, volwassenen willen ermee op de foto, topatleten high-fiven ermee. Een brijant ontworpen mascotte (hulde Dave!), die na Amsterdam 2016 niet van het toneel mag verdwijnen. Het is toch bizar dat alle Adam-knuffels tegen het eind van het toernooi gewoon stijf uitverkocht waren. Geef hem een oranje shirtje aan, handhaaf de naam en handhaaf het geweldige Adam-team, als blikvanger in het land.
2) Het Museumplein. Atletiek is prachtig in een stadion of op een atletiekbaan. Maar atletiek kan ook geweldig zijn buiten die accommodaties. Gewoon, tussen de mensen. Dat toonde het enorme succes van het Museumplein ondubbelzinnig aan. Laten we dit dus vooral blijven doen. En dan niet alleen met polsstokaanloopjes. Het kogelstoten in de binnenstad van Hengelo was twee jaar op rij geweldig. Ik zie Ignisious Gaisah nog verspringen voor het Kührhaus in Scheveningen en ook speer en discus kunnen dus, mits er maar gras genoeg ligt. En waarom zouden we ook in Nederland niet door de straten gaan sprinten, of op de Markt gaan hoogspringen? Waar een wil is, is een weg.
3) Dafne. Een fenomeen. Een wereldster. Een atlete die we steeds minder in Nederland zullen gaan zien, zeker wanneer ze zometeen in Rio doet waarvan iedereen hoopt dat ze het gaat doen. Amsterdam 2016 heeft laten zien hoe ongekend populair de Utrechtse is. Wat het verschil is tussen een dag mét en een dag zonder haar in het stadion. Koester dit. Bouw een evenement om haar heen. Laat haar dwars door een binnenstad sprinten tegen een aantal andere topatletes. Bedenk een Dafne-dag. Whatever. Maar zorg dat deze koningin van de Nederlandse atletiek haar meerwaarde voor de rest van de sport blijft houden. En daar mag ze uiteraard zélf ook beter van worden.
4) Blijf vernieuwen. ‘Athletics like never before’ leek een obligate kreet, maar maakte het wél waar. Met een halve in plaats van een hele marathon. Met de kwalificaties op het Museumplein. Met onderdelen voor gehandicapte topsporters in het programma. Geweldige toevoegingen. De atletiek is natuurlijk een hartstikke conservatieve sport, niet voor niets de moeder aller sporten. Maar ook daarin kan veel, zo bewezen de vijf dagen in onze hoofdstad. Denk in mogelijkheden, niet in onmogelijkheden.
5) Medal Plaza. Prijsuitreikingen op de baan of in het stadion zijn uit. Medal Plaza is in. We zagen het al bij junioren-NK’s de afgelopen jaren. Geen lullig podiumpje meer vlak voor de finish, maar een aparte plek, waar elke uitreiking een feest wordt. Met knallende muziek, met ruimte om te juichen. En met aandacht voor elke medaillewinnaar.
Laten we met z’n allen even nagenieten van een prachtig EK. En dan snel weer verder gaan bouwen aan de toekomst van een prachtige sport. Er stoppen topatleten, mensen met ideeën. Laat de kennis en kunde van mensen als Pelle Rietveld en Gregory Sedoc niet verloren gaan. Atletiekunie, commerciële organisaties, verenigingen: ontwaakt! We hebben goud in handen. Ik heb nu al zin in het NK indoor 2017!